Wyobraź sobie

Muzyczny spektakl kojarzy mi się zawsze z dobrą zabawą, muzyką, tańcem i generalnie rozrywką lekką, łatwą i przyjemną.

Twist and Shout dostarczył mi o wiele głębszego materiału do przemyśleń. O takich ogólnoludzkich, wyższych i niestety niższych instynktach.

Spektakl to nie była tylko muzyka. To opowieść o ludzkiej samotności, chciwości, nałogach, ucieczce od rzeczywistości. I na osłodę, o miłości.

Wszystko to malowane piosenkami The Beatles. Grupy, której piosenki towarzyszyły mi przez całe liceum.

Co prawda bliżej do ich muzyki było mojej mamie, ale zawsze byłam jakaś niedzisiejsza.

Wróciły nostalgiczne wspomnienia, dawne emocje, wciąż aktualne. Imagine jak zwykle uwolniło spod powiek dwie długie łzy. Bo ja też jestem marzycielem. Może niepoprawnym, ale potrafię wyobrazić sobie świat bez wojen, religii, nienawiści.

W wyobraźni można wszystko. John Lennon był marzycielem, wizjonerem i genialnym artystą.
Na swój sposób próbował zmieniać świat.

A ja wróciłam wspomnieniami do dawnych lat, kiedy jeszcze czułam, że wszystko przede mną. Zawojuję świat, spełnię wszystkie marzenia i zdobędę szczyty.

Dziś wiem, że choć robiłam wszystko co mogłam, to osiągnęłam ułamek zamierzeń. By oddać sprawiedliwość, dokonałam całej masy nieplanowanych wcześniej rzeczy.

Dalej marzę, planuję i wyobrażam sobie piękny świat bez wojen, wyzysku, głodu, chorób, niesprawiedliwości. Wyobraźnia jest w końcu wielkim białym płótnem. Każdy maluje co chce, lub pozwala mu kurzyć się lub płowieć w słońcu i zawierusze dziejów.

A ja swoje płótno maluję wciąż od nowa.